De donkere maanden zijn weer aangebroken en dat betekent dat we weer meer horror releases krijgen. Eén van de releases dit jaar is het derde deel van The Dark Pictures Anthology genaamd House of Ashes. Deze game speelt zich af tijdens het begin van de Irakoorlog (2003 – 2011). In deze oorlog volg je een groep geharde mariniers in hun zoektocht naar Saddams massavernietigingswapens. Daarnaast speel je ook als een Irakese soldaat, wat ervoor zorgt dat je ook het perspectief van “the other” krijgt. Wanneer de Amerikanen via satellietbeelden grote ruimtes onder de grond ontdekken gaan ze ervanuit dat dat dé plek moet zijn waar Saddam zijn massavernietigingswapens heeft opgeslagen. Ze komen echter bedrogen uit, want het blijkt een Akkadische tempel te zijn. Door omstandigheden komen ze vast te zitten onder de grond. En al snel komen ze erachter dat ze niet alleen zijn…
Akkadische mythologie en de Irakoorlog
De game verwijst vaak terug naar de Akkadische mythologie en geschiedenis. Akkadië, vernoemd naar de belangrijkste stad Akkad, was een rijk in Mesopotamië. Een mythe die een belangrijke rol speelt in de game draait rondom koning Naram-Sin (r. 2255 – 2229 v. Chr.). Naram-Sin plunderde de tempel van Nippur, waardoor de goden besloten om hem te vervloeken. Ziektes raasden rond in Akkadië, oogsten mislukten waardoor er hongersnoden ontstonden en een bergvolk genaamd de Guteërs daalden neer op het laagland. In reactie hierop bouwde hij een nieuwe tempel en liet hij zijn leger honderden mensen opofferen. Echter, dit interesseerde de goden niet, want als kers op de taart stuurden zij ook nog de Akkadische demoon Pazuzu. Dit betekende het einde van Akkad, maar de vloek raast nog steeds rond in het verwoeste Akkad. In deze staat tref jij als speler deze stad aan. House of Ashes, wat de Engelse term is voor het Sumerische koninkrijk der doden, doet moeite om de speler iets over de Akkadische geschiedenis en mythologie bij te brengen. In de vorm van kleitabletten die een mogelijke (dodelijke) toekomst van jouw personages voorspellen tot documenten die de geschiedenis en mythologie uitleggen.
Naast dit Akkadische element wordt er ook stilgestaan bij de Irakoorlog. Los van de setting probeert de game dit vooral te doen via het Arabische karakter. Als speler kan je ervoor kiezen om de mariniers te laten toenaderen tot deze “other,” of hem af te wijzen. Hierin onderscheidt House of Ashes zich een beetje, aangezien video game ontwikkelaars vaker kiezen voor een oppervlakkige representatie van Arabieren. Toch ben ik blij dat Supermassive Games dit doseert en je niet probeert te beleren. De horror en de personages blijven centraal staan.
Een interactieve film met bugs
Games als House of Ashes worden vaak in negatieve zin gezien als interactieve films waarbij je grotendeels voorgeprogrammeerde scenes selecteert. Het centrale punt is dat je met jouw keuzes invloed op het verhaal hebt. Tot op zekere hoogte heb je dat wel, maar het moet zeker niet overschat worden. Net als bij vergelijkbare games als Detroit: Become Human en Until Dawn bepalen de ontwikkelaars bijvoorbeeld in welke scene jouw personages wel of niet dood kunnen gaan. Dit is een illusie van keuze.
Eén van de betere aspecten van de game is de sluipende spanning. Lopend door de donkere gangen van Akkad had ik het gevoel dat de monsters zomaar uit de schaduw zouden springen. Omdat je de monsters ook hoort weet je dat ze in de buurt zijn en wellicht naar je zitten te kijken.
De scènes zijn vaak spannend en redelijk geacteerd. Al komt het toch geregeld voor dat bepaalde voice lines als een robot worden voorgelezen, en dat leidt wat af van het serieuze verhaal dat zich op het scherm afspeelt. Daarnaast kwam het tijdens het spelen regelmatig voor dat het geluid haperde. Dit geld zowel voor gesproken geluid als omgevingsgeluid. Het is wachten op een patch die dit gaat fixen.
Een groot kritiekpunt is de camera. In de smalle gangen en de kleine ruimten van Akkad gaat de camera vaak alle kanten op. Het komt geregeld voor dat je een paar seconden zit te sleutelen met de camera voordat je weer enig idee hebt waar je je bevind. Aangezien dit een probleem is waar de gehele Anthology-reeks mee te kampen heeft is het waarschijnlijk iets wat niet snel opgelost gaat worden.
Concluderend kan gezegd worden dat House of Ashes een horror-ervaring is die je soms op het puntje van je stoel laat zitten. Historici en geschiedenisliefhebbers kunnen uitkijken naar een leerzame les over Mesopotamische geschiedenis. En hoewel het geluid regelmatig te wensen over laat en de camera slecht presteert in kleine ruimten, is House of Ashes een leuke aanrader voor de donkere maanden.
Door Marcel Keurentjes.
Supermassive Games, The Dark Pictures Anthology: House of Ashes. (2021).
Marcel Keurentjes (1995) heeft Geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen en de Universiteit Leiden gestudeerd. Hij heeft zich gespecialiseerd in de geschiedenis en ontwikkeling van landen in de Niet-Westerse wereld. Momenteel combineert hij zijn werk in een Rijksarchief met een PhD in Videogame Studies aan de Universiteit van Leiden.
