In Is That Black Enough for You?!? geeft regisseur en filmcriticus Elvis Mitchell de kijker een geschiedenisles over Black cinema. Deze documentaire focust op de periode tussen 1968 en 1978 en geeft een overzicht van de grote en opmerkelijke films uit ieder jaar. De titel is wellicht het meest opvallend. Deze metaforische vraag komt regelrecht uit een klassieker uit 1970, Cotton Comes to Harlem. Deze documentaire geeft vooral erkenning aan de inspanningen van figuren – zowel voor als achter de camera – die grote veranderingen hebben gebracht aan de manier waarop zwarte Amerikanen in films gezien werden. Deze transformatie is vandaag de dag nog steeds waar te nemen in Hollywood. Mitchell wil beargumenteren dat de mainstream Hollywood films nog niet klaar waren voor de geniale cinematische expressie van zwarte filmmakers, en dat het nog even zou duren voordat Hollywood zich aan hen zou overgeven.
Vertegenwoordiging
Is That Black Enough for You?!? licht voornamelijk toe hoe het zit met de werkelijke vertegenwoordiging van zwarte Amerikanen in films. Mitchell start zijn verhaal in de begindagen van Hollywood. Eén van de belangrijkste onderwerpen die meteen aan bod komen is blackface. Deze term verwijst in deze context naar blanke acteurs die, door middel van zwarte make-up, karikaturen van Afro-Amerikanen spelen voor het vermaak van het witte publiek. Mitchell betoogt dat deze praktijk vooral werd ingezet om zwarte Amerikanen belachelijk te maken en om hen de toegang tot grote rollen op deze wijze te ontnemen. Daarnaast bespreek Mitchell ook het belang van de vertegenwoordiging van Afro-Amerikanen in films voor het indertijd jonge publiek. Wat de documentaire dan ook ten goede komt, zijn de persoonlijke verhalen die Mitchell deelt over zichzelf, zijn familie, en andere bekende figuren. Zo vertellen grootheden zoals Samuel L. Jackson en Laurence Fishburne over hun ervaringen bij het zien van Hollywoodfilms als kleine jongens. Wat deze twee acteurs dan ook allebei benoemen, is het feit dat er vroeger twee type rollen werden toegewezen aan zwarte acteurs en actrices: de butler of huishoudelijke hulp, en de karikaturale zwarte entertainer zonder tekst. De conclusie die de kijker hierbij kan trekken, is dat het zwarte publiek zich vroeger zeker bewust was van deze racistische weergave van zwarte Amerikanen.
Blaxploitation en de onafhankelijke film
Een subgenre die in de periode 1968-1978 zijn entree maakt is blaxploitation. Vanaf de jaren ’70 werden er vanuit Hollywood films geproduceerd met een zwarte hoofdrolspeler en als beoogt publiek de zwarte gemeenschap. Deze interessante term is een combinatie van twee Engelse woorden, namelijk black en exploitation. Hoewel deze films een aanzienlijke zwarte cast hadden, draaiden om black life in Amerika en financieel een enorm succes waren, werden blaxploitation films gehekeld. De exploitatie zat in het feit dat de zwarte acteurs en actrices nauwelijks van het financiële succes konden meegenieten, terwijl zij juist medeverantwoordelijk waren voor dat succes. Het waren vooral de witte studiobazen, producers en regisseurs die er financieel op vooruit gingen.
Te lang en te kort
Hoewel de film erg gedetailleerd is en veel informatie deelt, blijft het een groot punt van kritiek dat de film erg lang en tegelijkertijd ook erg kort is. Mitchell heeft veel kennis en deelt veel interessante weetjes over alle films die aan bod komen. Dit leidt er wel toe dat hij veel ommetjes maakt in zijn verhaal, waardoor het vaak niet even goed te volgen is voor de kijker. Deze detours geven de film een ietwat chaotische structuur. Daarnaast bespreekt de film veel onderwerpen die allemaal relevant zijn om de ervaringen van zwarte Amerikanen in Hollywood te begrijpen. Echter wordt dit in zo’n rap tempo besproken, dat de twee uur durende film daar te kort voor lijkt. Deze twee problemen hadden gemakkelijk opgelost kunnen worden door er een korte docuserie in plaats van een film van te maken, waarin iedere aflevering een ander onderwerp of thema behandelt. Mitchell vertelt namelijk meer dan genoeg interessante dingen maar het is zonde om te zien hoe hij hiermee de twee uur eigenlijk voorbij raast.
Door Rajae el Morabet Belhaj
Is That Black Enough For You?!? (2022), regie Elvis Mitchell, is nu te zien op Netflix.
Rajae el Morabet Belhaj (1998) heeft de bachelor Geschiedenis aan de Universiteit Leiden afgerond, waar ze zich heeft gespecialiseerd in raciale betrekkingen in de Amerikaanse samenleving in historisch perspectief. Momenteel volgt ze de research master History: Cities, Migration and Global Interdependence en de master North American Studies in Leiden en doet zij onderzoek naar sociale relaties tussen etnische groepen in Amerika.
